Een schreeuw. Ik kijk op, verschrikt. Dan stilte. Waar kwam het vandaan? Een ijzige gil, door merg en been, die nog lijkt na te echoën in de buitenlucht. Ik voel mijn borst op en neer gaan. Mijn adem kort en snel, hoog en luidruchtig. Er nadert een vrouw. Ze zal de schreeuw gehoord hebben. Ik…
Kun je in stapjes sterven? Geen klap die je blindelings raakt en je binnen cruciale seconden de oversteek doet maken van leven naar dood. Een genadevolle lichtbundel en je bent weg. Ik sterf in delen, in het donker. Zwarte vlekken die me tijdelijk uit het land van de levenden halen. Geen eervol einde waar met…
De gordijnen. Ze gaan niet meer open. Of zijn het mijn ogen? Het licht. Ver weg. Zacht melkwit, als een zomerochtend in een nevelig veld, de lucht bezaaid met glinsterende pollenpluimpjes, dansend op de eerste stralen, als een warme verwelkoming van een verse dag. Maar is het wel dag? Ochtend? Nevel. Meer nevel. Niet huilen,…
Het is hier donker. Ik weet dat dit mijn kamer is, maar geloof het nog niet helemaal. Telkens wanneer ik mijn ogen open, is het de vraag. Waar ben ik vandaag? Op dezelfde plek, van buiten, maar telkens op een andere plek, van binnen. Onbetrouwbaar, onpeilbaar. Wanneer je je niet meer veilig thuis kunt voelen…
Mijn huis is groot. Althans, dat was het ooit. Hoe drukker het wordt in ons land, hoe meer plek onze medemens nodig lijkt te hebben. Opeist voor zichzelf, en stevig afbakent met een hek of haag. O wee het gebeente dat maar een centimeter van zijn grond afneemt. Een optimistische buur of een te fanatiek…
Een zachtoranje gloed sijpelt mijn kamer binnen. De zon lijkt te spreken. Vandaag is de moeite. Een nieuwe dame in het wit helpt me uit bed. Of heb ik haar al vaker gezien? Ik zal haar niet beledigen en om haar naam vragen. Ik ben voorbij de gewoonte van de persoonlijke begroeting. Dat was een…
Ik overzag zo de wereld, vanuit mijn verloren toren. Een domein onzichtbaar voor de anderen. Ze passeerden, niet meer. Ik besta niet. Of wel? Ik weet het zelf vaak niet, dus neem ik hen niets kwalijk. Toch zag ik hen wel degelijk. Althans, dat nam ik aan. Zover het oog reikte vanuit mijn venster, waren…
Hier volgt een mededeling. Het volgende betreft een korte samenstelling van verschillende observaties door de jaren heen, vanachter mijn woonkamervenster. Een venster dat grenst aan een drukke straat. Zo’n plek waar men veinst een leven te leiden volgens een vastomlijnde agenda. De heilige graal. Een tijdsschema dat met voorspellende kracht het leven vastlegt. Alsof dat…