“Goh, daar vraag je me wat.” Pieter kijkt licht geschrokken bij mijn vraag: “Wat was de beste tijd tot nu toe?”, nadat ik hem feliciteer met zijn vijftigste verjaardag. Hij is er niet blij mee, dat is duidelijk. Of eigenlijk, het verwart hem. Maakt hem vreselijk nostalgisch. “Hou ouder je wordt, hoe nostalgischer”, zegt hij. Op welke tijd hij dan met het meeste weemoed terugkijkt, is een vraag die hij niet meteen zag aankomen, op een donderdagochtend, naast zijn bureau, terwijl hij gefeliciteerd wordt door een collega. Toch komt zijn antwoord snel. Alsof er geen twijfel bestaat:
“Dertig.”
Mijn beurt om te schrikken. Der-tig?! Ik verwachtte een standaard “TOEN IK ACHTTIEN WAS WAUW GEWELDIG ALLEMAAL DINGEN NIET NORMAAL, MAN WAT EEN TIJD.” Maar dat kwam niet. Er kwam “dertig”. “Dertig?”, herhaal ik met een onverhuld ongeloof in mijn stem en gezichtsuitdrukking. “Dértig?!”
“Ja, man. Dertig. Geweldig. Toen kwamen de kindjes, zo klein en leuk. We gingen samen met de tent op vakantie, en naar Vlieland. Deden veel met vrienden samen. We waren nog lekker fit. Fijn thuis met z’n allen. Heerlijk.”
Nog niet helemaal overtuigd blijf ik staan. Denk na over wat hij zegt. Kan het..? Zou het waar zijn? Ik verwacht voorzichtig nog een punchline. Het moment dat hij zegt “NEE NATUURLIJK NIET GEK, WAT DENK JE ZELF”. Maar het komt niet. Hij kijkt me knikkend aan. Hij meent het.
“Je meent het?”
“Zeker weten. Kijk, alles voor dertig ben je hartstikke onzeker. Allemaal gedoe. Moeilijk, moeilijk. Vanaf dertig valt alles een beetje op z’n plek. Dan vind je je plek. En daarna, tja dan vliegen die koters weer uit en word je weer teruggeworpen op jezelf. Moet je weer gaan bedenken wat je met je tijd doet. Dat lukt aardig, hoor. Begrijp me niet verkeerd. Ik vind het nu ook leuk, doe nog steeds veel dingen die ik leuk vind, we zien onze vrienden nog altijd vaak. Iedereen is wat uitgewaaid en het is allemaal wat meer versnipperd, maar het is niet slecht. Maar in dié tijd, toen had je alles lekker bij elkaar. Overzichtelijk. Kneuterig. Heerlijk.”
Glimlachend kijk ik hem aan. Tja. Geen slechte argumentatie. Goed punt, goed punt. Niks tegenin te brengen. “Misschien heb je gelijk, Pieter. Dertig is niet slecht nee.”
– “Nee, en vijftig ook niet, hoor. Maar dértig, dat was pas echt leuk.”