“Het was nooit de bedoeling, en als ik had mogen kiezen had ik het waarschijnlijk nooit gedaan. Maar het is toch gebeurd, en het is het beste dat me is overkomen in dit leven. Het enige waar ik trots op ben.”
De buurman staart in zijn glas witte wijn. De tel zijn we kwijtgeraakt. En nu zijn we hier. Op het punt voortplanting. Hij spreekt over Amy, zijn dochter. “Zij maakt deze wereld een beetje beter.” Het komt recht uit zijn hart, dat zie je. En het is het meest overtuigende argument tot nu toe om er ooit zelf aan te beginnen. De baby’s om ons heen deden het niet. De vrienden die we ouders zagen worden deden het niet. De goedbedoelde clichés deden het niet. “Ja, het is een opoffering, maar je krijgt er zo veel voor terug, echt.” Net als de vage argumenten. “Je weet gewoon als je er aan wil beginnen. Je weet niet waar je aan begint, maar je doet het gewoon.”
Gelul. Wat we zagen sprak de enige waarheid voor ons. Hulpeloze baby’s en opgefokte ouders. Eindeloos aan de tiet. Slapeloze nachten. Gejengel op verjaardagen. Een totaal afgesloten buitenwereld. Geen ruimte voor jezelf. Een wereld die stilstaat. – Nee, bedankt.
Maar nu is hier de buurman, aan het eind van een buurt-kerstborrel. Al het eten is op, de flessen drank staan leeg te pronken naast de prullenbak, de waxinelichtjes bijna opgebrand en alle gasten één voor één naar huis. Een laatste totaal overbodige port en whiskey wordt nog ingeschonken. De laatste. En dan dit gesprek. Dit argument. Als ik had kunnen kiezen had ik het niet gedaan, maar het is het beste dat me is overkomen. Dat is wat we nodig hadden. Ik voel dat Mathijs hetzelfde denkt. Een opgelucht soort voorzichtig enthousiasme. Onze keuze is gemaakt.
We vertellen dat we op exact het punt zitten van die overweging. En dat we het onmogelijk vinden om te doen, of te laten. Een keuze die nooit gemaakt kan worden. Buurman kijkt ons aandachtig aan. Overweegt onze woorden, dan zijn woorden. “Ik zie jullie misschien niet vaak, maar wat ik zie maakt me wel een ding duidelijk. Jullie zouden dit geweldig doen.” Hij ziet het in de manier waarop we met elkaar omgaan, vertelt hij. En met de wereld. Met onze hond, Jaap, waar hij enorm fan van is. Ontspannen, maar toegewijd. Niet te gedwongen, maar wel met alle liefde. Dat is wat hij ziet.
Toevallig sprak vriend Willem een paar dagen geleden ongeveer dezelfde omschrijving uit, tijdens een kroegavondje met Mathijs. Dat vanzelfsprekende en ontspannen samenzijn van ons, dat zou ons redden. Ons geknipt voor de functie maken. Ouders.
De port duizelt me. Verwijdert me van de plek waar ik ben. In mijn woonkamer. Met deze woorden in de lucht. Ze gaan rond in mijn hoofd. Maken me rustig, opgelucht. En voorzichtig enthousiast.
8 december 2019