Kotsend hang ik boven de pot. Eerlijk gezegd weet ik niet of ik er beter met mijn kop of mijn kont boven kan gaan hangen. Mijn lichaam ejecteert alles, als een huisvrouw die een iets te fanatieke Marie Kondo lenteschoonmaak houdt. Alles moet eruit. Nu. Dat is wat mijn lichaam zegt. En het is duidelijk sterker dan mijn wil op dit moment. Volgzaam sleep ik mezelf dus van bankstel naar toiletpot en terug, geleid door mijn eigen kotsneigingen.
Tot zover het ranzige gedeelte van dit verhaal. Hoe ik in deze penibele, nooit eerder zo catastrofaal vertoonde situatie terecht kwam, daar gaat het om. Ik kreeg een reiki behandeling. Een uur voordat de ejecteer-aanvallen begonnen. Minder nog. Om half twaalf rolde ik van de behandeltafel, niks aan het handje, om half één hing ik boven de pot, ellendiger dan ooit. Uren van wisselende aanvallen en pogingen tot dutjes om er even vanaf te zijn volgden. Ik overwoog even de eerste hulp te bellen, echt. En ik ben geen doetje. Exact zes uur later, om half zeven in de avond, klaarde ik op als een onverwacht zonnige dag in november. Binnen een half uur was ik weer de oude, alsof er nooit iets was voorgevallen. Mijn vriend geloofde bijna niet hoe erg ik er aan toe was geweest, omdat ik het gewoonweg niet kon reproduceren. Het was verdwenen, zo snel als het was gekomen.
Nu kan je zeggen: ‘Wat heeft die hele reiki behandeling er mee te maken?’. Ja, dat kun je zeggen. En dat zeg ik ook tegen mezelf, maar geef toe. Het ís fucking toevallig, niet? Vooral het feit dat de dame die me behandelde aangaf dat ze vooral rond mijn tweede chakra, het buikgebied, sterke disbalans voelde. Daar had ze niet minder ver naast kunnen zitten.
We bespraken nog wat de oorzaak ervan zou kunnen zijn. ‘Je buik is emotie’, zei ze. ‘Sterk verdriet bijvoorbeeld kan het van slag maken’. Ik dacht terug aan de afgelopen tijd. Sterk verdriet, sterk verdriet. Ja, er was verdriet geweest. Verlies. De moeder van beste vriendin Marlies overleed eerder dit jaar. Een vreselijk verdrietige gebeurtenis die maar niet stopt met gebeuren, want zodra iemand er niet meer is begint het pas. Toch wuifde ik de gedachte weg, omdat het niet mijn grote verdriet is, in verhouding tot de grootte van haar verdriet. Dat zou het niet zijn. ‘Tja, een groot verdriet zou ik zo niet kunnen noemen. Wat ik wel sterk meemaak op het moment zijn de grote veranderingen in het leven. Om me heen maken mensen enorme levenskeuzes. Ze trouwen, starten gezinnen en zonderen zich vervolgens af op die nieuwe planeet. Dertig, hè?’, zeg ik er grappend achteraan.
Zou dat het zijn? Of in elk geval een rol spelen? In die grote heftige reactie van mijn lijf op deze openbaring, en haar healing? Of was het gewoon zo dat ik de dag een onrein eitje heb gegeten en een fikse voedselvergiftiging heb ervaren? Ik weet het niet. De rest van de eierdoos heb ik in elk geval maar weggegooid. Gewoon voor de zekerheid.
24 okt 2019