Wij, de toeristen: “Dan hebben we het toch maar goed, hè, als je dit zo ziet.”
– De onzin die we uitkramen, als we een plek zien waar armoede heerst.
Jesse, oprichter van ecofarm in Colombia en ontsnapper van de eerste wereld: “Dat wij rijk zijn? Dat denk ik niet. Er heerst een enorme emotionele armoede in de eerste wereld. Kijk maar naar de grootste ziektes waarmee we te maken hebben: burn out en depressie.”
– Over de illusie waarin we leven.
O, de zalige arrogantie waarin we zwolgen. Zwelgen. We surfden op de golven van een denderende economie. We konden meerdere keren per jaar op vakantie. Twee auto’s voor de deur. Elk kind op hockey én voetbal. Met regelmaat uit eten. Wat hádden we het toch héérlijk.
Maar waar zijn we nu, nu we onze bakken met geld niet meer kunnen uitgeven? Nu we met z’n allen thuis zitten, naar elkaars bovenlip starend, met al dat geld in onze zakken en geen idee wat we met onze tijd moeten.
Nu zien we hoe rijk we precies zijn. Dat we geld zat hebben, ja dat is een feit. Niks aan veranderd. Wat we nu weten is dat we alleen maar gewend zijn het uit te geven. Aan ervaringen, gemak en invulling van onze tijd. Want God behoede ons voor niet ingevulde tijd. Een gat in je agenda!
We waren gewend rijkdom te zien als geld, in plaats van als tijd. Rijkdom als ruimte. Rijkdom als minder hebben. Minder in je agenda. Minder in je huis. Minder aan je kop. En dus meer tijd en ruimte. Tijd voor spontaniteit, of gewoon even niks. Gewoon hangen met vrienden. Spontaan klaarstaan voor je buurvrouw, omdat het even nodig blijkt. Had je eerst geen tijd voor. Niet om voor haar klaar te staan. Niet om te wéten dat ze even iemand nodig had om voor haar klaar te staan. Niet eens om je buurvrouw te leren kennen. Want: voordeur op slot, bliep auto open, en hup door naar de hockey / uit eten / weekendje weg / eerste ochtendmeeting op kantoor / paardrijden / squash / vul maar in.
Niet dat squash slecht is. Of paardrijden. Of een weekendje weg. Of zelfs naar kantoor gaan. Maar we moesten gewoonweg zo veel. Er kon niks meer tussen. Hele dagen, weken, maanden zaten volgepland met uitgave van tijd en geld. Lunch met een vriendin moest je 2 maanden vooruit plannen. Van de zotten.
En ja, ik zat er ook middenin. Al een tijd met tegenzin. Mijn vrienden kunnen dat beamen. Als het even kan leg ik het niet vast. Maar dat is een aanpak die maar slecht werkt als niemand meewerkt. Als iedereen doordendert en jij fluitend slentert. Je blijft achter.
Maar nu, nu onze wereld gedwongen gestopt is met denderen, nu zien we wat er overblijft wanneer we onze tijd en ons geld niet met bakken kunnen uitbesteden voordat we het binnen hebben. Nu zien we wat er gebeurt als we slenteren. Als we rustig de deur uit kunnen stappen om toch een praatje met de buurvrouw te maken. Spontaan langs te gaan bij een vriendin voor lunch. Of gewoon even niks doen. Omdat het kan. Omdat het moet.
Dan zien we hoe onze rijkdom ons keihard voor het lapje hield, al die tijd. Hoe we elkaar er gek mee maakten. Ziek, zelfs. Doodmoe. Dan zien we hoeveel we nu geleerd hebben. Hoe lang zullen we het onthouden, zodra de sluizen weer opengaan en we weer kunnen surfen op de golven van welvaart? Zullen we nog even aan de kant blijven zitten en fluitend kijken hoe iedereen elkaar weer gek maakt? Of gaan we alweer knoerhard vooruit voordat we er erg in hebben, zwelgend in de zalige arrogantie van onze ‘rijkdom’?
Laat iedereen vooral lekker doen waar hij zin in heeft. Maar denk alsjeblieft even na voordat we weer helemaal losgaan. Over de lessen die we leerden. Over de echte rijkdom van tijd, ruimte en spontaniteit in onze agenda’s en ons leven. Laten we dat nog héél even langer vasthouden. Als het kan. Je kan het. Hou vol. Blijf sterk. Blijf gezond.
April 2021