Kun je in stapjes sterven?
Geen klap die je blindelings raakt en je binnen cruciale seconden de oversteek doet maken van leven naar dood. Een genadevolle lichtbundel en je bent weg. Ik sterf in delen, in het donker. Zwarte vlekken die me tijdelijk uit het land van de levenden halen. Geen eervol einde waar met dikke tranen over het verlaten volle leven kan worden gesproken, maar een schaamtevol laddersysteem, waar alleen nog een stuntelige afdaling mogelijk is. De laatste treden slechts verzwegen momenten en verward stil verdriet voor de omstanders.
Geen vriendenschare en kennissenkring die liefdevol een voor een op bezoek komen om stilletjes huilend hun mooiere herinneringen te delen, er nog eentje samen te drinken om dan met zachte trillende woorden en een laatste zachte blik met bemoedigende glimlach de deur te sluiten. Een voorzichtig ‘het is goed zo’ en je bent klaar om te gaan.
Geen enkele dood is pijnloos, maar laat het tenminste nog wat respect hebben. Zonder, dat is de pijnlijkste manier om te gaan. Als je het mij vraagt. Elke stap, elke trede als een priemend moeras, vretend aan je waardigheid en wezen. Was mijn dood maar geen geniepig verzamelende ekster, elk mooi moment ontnemend, maar die traan van een vriend, rollen langs die ontbrekende woorden.
Het is niet goed zo.