De zomer was droog. Zo droog dat de bladeren al in augustus begonnen te vallen. Een heel verwarrend gezicht. Prachtig verkleurende bossen, in goudgeel, donkerbruin, diep rood en zacht oranje. Eikeltjes die het pad opfleurden met hun knerpende muziek. En dat tegen een felblauwe hemel, nog vol onverbiddelijke zonnestralen.
Misschien is het daarom dat het nu zo plotseling lijkt, maanden later, dat de bomen echt leeg zijn. Kaal. Verlost van de ballast van dit seizoen. Alle bladeren, het moeten er honderden per boom zijn, kozen elk hun eigen moment om de moeder los te laten, en aan hun eerste en laatste vlucht te beginnen. Die van de tak naar de bodem. fieeuw, fieeuw, fieeuw, fieeuw.
Niet het einde van hun reis. Zeker niet. Daar beneden zullen ze levenloos hun werk verderzetten, als één van de krachtigste voedingsbronnen op aarde. Een eervolle taak, na het sterven. Een die ons ook te wachten staat, onvermijdelijkerwijs.
Het maakt een prachtig plaatje, als je het goed bekijkt. De bomen als jaarlijkse skeletten, silhouetten vormend tegen het vroeg ingevallen laatste avondlicht. Doorzichtig, nietsverhullend, open en bloot. Dit is wat het is. Wat er al die tijd in dat prachtige bladerdek gehuld ging. Een stevige bast en krachtige takken. De basis. Al het andere verdwenen.
En dat is net, hoe de winter hoort te zijn. Alle ballast weg, al het levendige even op een laag pitje, en terug naar de basis. Naar de krachtige kern, waar alles rust en ondertussen bouwt, aan een nieuw begin. Een immense taak, die ironisch genoeg alleen in ruste gedaan kan worden. Grappig, is het niet? Dat die krachtige stilte daar staat, ontzettend hard aan het werk te zijn, terwijl het tegendeel werkelijkheid lijkt.
Zo’n boom zal ik ook zijn, deze winter. In ruste. In mijn kracht. Verlost van ballast. Alleen de doorzichtige basis. Stil en sterk.