“…Drie keer per dag even insmeren, je mag er gewoon mee douchen, en vergeet niet…” – Terwijl ik op de achtergrond aan elkaar geregen woorden hoor die maar geen geheel vormen, staar ik perplex in de spiegel. Wat. Heb. Ik. Gedaan.
Mijn tattoo prijkt als een extravagante onuitgenodigde gast op mijn bovenarm. En hij is groot. Groter dan ik had gedacht. Groter dan ik had gewild waarschijnlijk. Maar wat ik wil weet ik niet meer. Ik weet niks meer. Volgens mij is dit wat mensen een paniekaanval noemen. – We lopen naar buiten, mijn vriendin Marlies en ik. Ze neemt me mee naar een terrasje. “Neem jij maar even wat cola ofzo. En een stuk vlaai. Suikers heb je nodig.” Ik hoor het aan, knik en we lopen tot we niet meer lopen. Zitten. Drinken. Mensen. Geluiden. Marlies praat, ik luister. Denk ik. Ik denk. Wat. Heb. Ik. Gedaan. Misselijkheid komt op. “Ik ga even naar de wc, oké?” – “Oké, als je maar binnen 10 minuten terug bent. Anders kom ik je halen, hoor”, reageert Marlies terwijl ze me bezorgd aankijkt. Ik zal er wel zo uitzien als ik me voel.
Het toilet geeft me even de ruimte om alleen te zijn. Ik hoefde alleen maar te plassen, echt waar. Moest het eigenlijk al lang, maar de zenuwen hielden me tegen. Het klettert. Yes, dat lucht op, ik kan weer ademen. Met mijn handen onder de koude kraan kijk ik in de spiegel van dit bedompte zonloze hok. Daar zit hij, het zeemonster. Onder mijn jasje. Ik weet niet of ik nog eens wil kijken. Durf te kijken. Uit pure nieuwsgierigheid schuif ik toch mijn mouw voorzichtig omlaag. Daar prijkt een kopje, lijfje en dan z’n staart. Een zeepaard. Wat dacht ik? Ik werd 30 vorige maand. Het leek me hét moment om nog één ding te doen dat ik in mijn 20-er jaren gewild had maar niet deed. De rest had ik al gedaan. Nu lijkt het onnozel, die actie. ’Zo kinderlijk’, klinkt het in mijn hoofd. ‘Net een Disney kleurplaat.’ ‘Hipster tattoo.’ Mijn gedachten laten me niet met rust.
Dan herinner ik me waar de kleurplaat voor staat. Meditatie. Controle over je hoofd en daarmee je leven. Dat gedachten niet altijd waar zijn en dat je ze niet de macht mag geven die ze denken te verdienen. Die ze opeisen. Ik weet weer dat ze enorm overschat worden en je ze op hun plek moet zetten om de controle over jezelf terug te krijgen. Het maakt je een beter mens. Beter voor jezelf en de wereld om je heen. – Ik weet het weer. En het biedt perspectief. Misschien is het een hipster tattoo, misschien niet. Ik mag het oordeel gewoon aan de kant zetten en verder gaan met m’n leven. Het verandert namelijk niks. Alles is wat is het is. Sterker nog; alles is wat het moet zijn. En niet anders. Er tegenin gaan levert alleen maar frustratie en conflict op. Met de stroom mee gaan levert ontspanning en geluk.
Het blijft lastig, die mentaliteit volhouden. Natuurlijk. Maar het klopt zo, dat ik het nooit meer wil vergeten. Nu, in dit kleine café-toilet was de tattoo de reminder die hij moest zijn, en straks, wanneer ik weer eens vastloop in mijn hoofd – later vandaag, morgen, over een jaar, over 10 jaar – dan wil ik er weer aan herinnerd worden. Zo vaak het nodig is. Terug naar de kern. Alles is wat het moet zijn. Want zo is het. Fysiek én mentaal verlicht loop ik met een stevige pas door de klapdeuren terug het café in, glimlach vrolijk naar de ober. Het leven is weer oké, en toch is er niks veranderd, behalve mijn gedachten. Laat de rest maar komen.
17 jul 2019