De gordijnen. Ze gaan niet meer open. Of zijn het mijn ogen? Het licht. Ver weg. Zacht melkwit, als een zomerochtend in een nevelig veld, de lucht bezaaid met glinsterende pollenpluimpjes, dansend op de eerste stralen, als een warme verwelkoming van een verse dag. Maar is het wel dag? Ochtend? Nevel. Meer nevel. Niet huilen,…
Het is hier donker. Ik weet dat dit mijn kamer is, maar geloof het nog niet helemaal. Telkens wanneer ik mijn ogen open, is het de vraag. Waar ben ik vandaag? Op dezelfde plek, van buiten, maar telkens op een andere plek, van binnen. Onbetrouwbaar, onpeilbaar. Wanneer je je niet meer veilig thuis kunt voelen…
“Ieeejhuuuw” – De vrouw voor me in de rij springt een halve meter in de lucht. Niet te missen, want we staan in een uitermate verstilde rij, om een kapel in te komen, voor een afscheidsdienst. Zo’n rij waar je de stilte voelt. Waar elk geluid of beweging oneerbiedig zou lijken. Terwijl… Tja, wat zou…
Het klinkt al onprettig als je het uitspreekt. Een uitstrijkje. “Sjtriek dich neet oet!”, hoor ik mijn moeder nog roepen, zo’n 20 jaar geleden. Vrij vertaald; “strijk je niet uit”, ofwel; “maak je niet smerig”. Ik ben 30. En tegenwoordig strijk ik me nog bijzonder weinig uit. Op het meest recente uitstrijkje na. Dat van…
“Hey Evelyn” – Ik schrik op. Mensen moeten echt stoppen met uit het niets mijn naam roepen van dichtbij. Voluit. Naast me zit, gehurkt op zijn even prachtig gebruinde als gespierde benen, de surfdude. Sinds de avond me gisteren afkoelde heb ik de nacht doorgebracht in Casa de Surf. Vandaag zal ik een nieuw onderkomen…
Ik wil hier weg! Wat ís dit voor een plek? Wanneer ik terugkom bij mijn dormroom krijg ik de schrik van mijn leven. Ál mijn spullen zijn uit mijn koffers getrokken en liggen nu verspreid door ‘mijn’ hele kamer. Ik sta te versteld om te reageren. ‘Een lokale storm heeft alleen dit hostel getroffen, van…
Er is geen receptie en dit hostel bestaat blijkbaar alleen maar uit één Natalia en zes zogenaamde ‘dormrooms’. Grote ruimten met zoveel mogelijk stapelbedden, gevuld met reizigers. Lees: millennials die niet weten wat ze moeten met hun leven en daarom een paar maanden als vagebond door het leven gaan, voor ze aan een studie Rechten…
Met twee koffers en mijn handbagage strompel ik de trap op. Lieve goden, wat is het om te ploffen hier. Ik zweet peentjes terwijl ik in elke hand een koffer beet heb, die ik met onhandig opgeheven ellebogen de treden op probeer te sleuren, richting de ingang van het hostel. De Portugese zon priemt op…
Mijn huis is groot. Althans, dat was het ooit. Hoe drukker het wordt in ons land, hoe meer plek onze medemens nodig lijkt te hebben. Opeist voor zichzelf, en stevig afbakent met een hek of haag. O wee het gebeente dat maar een centimeter van zijn grond afneemt. Een optimistische buur of een te fanatiek…
Een zachtoranje gloed sijpelt mijn kamer binnen. De zon lijkt te spreken. Vandaag is de moeite. Een nieuwe dame in het wit helpt me uit bed. Of heb ik haar al vaker gezien? Ik zal haar niet beledigen en om haar naam vragen. Ik ben voorbij de gewoonte van de persoonlijke begroeting. Dat was een…